Çocukluk, her bireyin hayata dair ilk izlenimlerini edindiği, en masum ve en korunmasız dönemidir. Ne yazık ki, bu dönem bazı çocuklar için oyunlarla değil, acı tecrübelerle şekilleniyor. Çocuk istismarı, sadece mağduru değil, bir toplumun vicdanını da yaralayan en ağır suçlardan biridir.

İstismarın türü ne olursa olsun —fiziksel, duygusal, cinsel ya da ihmale dayalı— her biri çocukların gelişiminde onarılması güç travmalara yol açıyor. Bu yüzden çocukların korunması yalnızca ailelerin değil, toplumun tüm katmanlarının ortak sorumluluğudur.

Devletin bu alandaki yasaları, kurumları ve müdahale mekanizmaları son yıllarda önemli adımlar atmış olsa da, farkındalık ve uygulama konularında hâlâ gidecek yolumuz var. Kanunlar kadar toplumsal reflekslerimiz de güçlü olmalı. Bir çocuğun yardım çığlığını duymak için yüksek sesli bir feryat beklememeliyiz. Sessizlikleri de okuyabilmeli, en küçük işaretleri bile ciddiyetle ele alabilmeliyiz.

Bu noktada eğitim kurumları, sivil toplum kuruluşları ve medya kadar biz hukukçulara da büyük görevler düşüyor. Çocukların yüksek yararını esas alan bir yaklaşım, sadece dava dosyalarında değil, her platformda savunulmalıdır. Mağdurların adalet önünde yalnız olmadığını hissettirmek, istismarın üzerindeki suskunluğu kırmak kadar değerlidir.

Hukuki süreçlerde çocukların ikincil travmalara maruz kalmaması için daha fazla çocuk dostu adliye ortamlarının oluşturulması, uzman pedagog ve psikolog desteğinin yaygınlaştırılması da üzerinde hassasiyetle durulması gereken bir konudur.

Unutulmamalıdır ki çocukları korumak sadece bir görev değil, insanlık onurunun bir gereğidir. Her çocuk, sevgiyle büyümeyi, korunmayı ve huzur içinde gelişmeyi hak eder. Geleceği inşa etmek istiyorsak, bugünün çocuklarına sahip çıkmalıyız.

Çünkü istismar sadece bir çocuğun hayatını karartmaz; sessiz kalırsak, hepimizin vicdanında yankılanan bir çığlığa dönüşür.

⸻